“KUSHTRIMI PËR MBROJRTJEN E FLAMURIT”- NË ULQIN

Po të shikojmë këtë shkrim të huazuar nga libri i Gjekë Gjonajt , me titullin e përmendur shohim se autori nuk ka mundur ti ik fjalës- KUSHTRIM , që gjuhësisht del si kompozitë e dale – kush është trim?! Dhe për të kuptuar këtë, se kush ishin trimat e mbrojtjes së Flamurit . poshtojmë atë që Gjeka shkroi në libër:

“Ditët e fundit të prillit të vitit 1968  për Ulqinin mbeten të shënuara si ngjarje madhore të këtij qyteti. Pikërisht ato ditë u ngritë flamuri kuq e zi për të cilin ishin burgosur shumë  njerëz patriotë të kësaj   komunë dhe të gjitha trevave tjera shqiptare në  Malin e Zi.
Veprimtari i shquar i çështjes kombëtare , patrioti,  ish i burgosuri politik, prof.doktor Bahri Brisku, i cili kaloi disa vite në burgjet famkeqe të sistemit barbar serbosllav,  në rrëfimin e tij sqaron    se çfarë ndodhi me këtë rast.
“ Natën e 30 prillit të vitit 1968  një grup qytetarësh patriotë organizuan në Ulqin një tubim   ( kushtrim) për mbrojtjen e flamujve shqiptarë, të cilët  i kishim vendosur  atë ditë, në  disa objekte e dyqane private në  qytet.   Të gjithë ishim të bindur se heqjen e flamujve e kishte organizuar policia e asaj kohë, e  bindur se ne nuk do t’i rivendosim.  Të pakënaqur me këtë veprim të policisë ne  vëndosëm që  flamujt kombëtarë t’i   ngrisim  përsëri   në të gjitha pjesët e qytetit. Flamurin në Kala ( Qytetin e  Vjetër)  e ngritën  pa rënë terri Jakup Nimanbegu dhe Zyhti Misheri,kurse në Kullën e Sahatit e vëndosën Hasan Bojku dhe Qemal Dervishi. Duke qenë të bindur se  pushtetarët e asaj kohë do të bëjnë   gjithçka të munden  që flamujt t’i hjekin përësri   ne vëndosëm që t’i ruajmë flamujt çdo natë.Për këtë qëllim u ftuan persona të zgjedhur nga rrethi i Ulqinit,  të gjithë të armatosur”,thotë Brisku.

Taktika e policisë

Policia, siç rrëfen Brisku,   për t’ia  arritur qëllimit  të  vet – heqjen e flamujve shqiptarë nga   objektet  ku ishin vendosur, përdori një  taktikë të re, të papritshme  dhe befasuese.  “ Ajo  msheftazi kishte ftuar Komandën e ushtrisë së Tivarit, që të  marrë masa ndaj popullatës shqiptare  të Ulqinit e cila “ po  kryente  disa veprime kundër pushtetit”. Rreth orës dy pasmesnate erdhi  në Ulqin një major ( për të cilin vonë mësova nga një tivaras se  quhej Beqir Husenbegoviq,i kombësisë boshnjake)  me dy ushtarë.  Unë  bashkë me  anëtarët e grupit mbikqyrës  të këtij tubimi protestues Elez Nikeziqi, Hasan Bojku, Esat Shkodra dhe  Selatin Bajraktari ishim vendosur në katin e dytë të një dyqani te  Rrethi i sotshëm.

Biseda me majorin e Ushtrisë Jugosllave

Pas një bisede të shkurtër majori më drejtohet me këto fjalë:
–     Të lutem më tregoni shkakun e kësaj  proteste popullore   në Ulqin ?
–    Qytetarët e Ulqinit  janë të shqetësuar  shumë për  arsye se policia në mënyrë të padrejtë,  kishte  hequr dhe vjedhur flamujt tonë kombëtarë –  u përgjigja.
Dhe, për të argumentuar fjalën time nxora nga  xhepi   gazetën e përditshme “ Politika” të Beogradit, ku thuhej qartë se përdorimi i flamurit të pakicave ishte i lirë në krejt Jugosllavinë.  Protestuesit e tjerë shqiptarë   pranuan para majorit se   atë natë janë grumbulluar një numër i madh qytetarësh  të armatosur nga Ulqini me rrethinë   në mbrojte të flamujve shqiptarë . Ata u betuan para majorit se  për së gjalli nuk do të lejojnë  heqjen e flamujve shqiptarë nga vendet ku i kishin ngritur.
–     Majori me zë të zbutur  më tha:
–    A ekziston mundësia reale që flamujt t’i kenë hequr dikush tjetër, e jo policia ?
–    Është e mundur edhe kjo, që thoni. Por opinioni publik  i këtushëm është i bindur se këtë veprim makabër , e ka bërë dikush  i lidhur ngushtë me policinë – u përgjigja.
Pas  pak majori  kërkoi nga unë që  të shkoj me të.  Megjithëqë e dija se nuk duhet besuar personit në uniformë ,   pranova.-    Po vijë me ju,por  me vete po i marrë edhe dy shokë!- i thashë
–    Mirë, mirë.Ti merr me vete  cilindo që dëshiron – mu përgjigj majori.
Me vete mora Elez Nikeziqin dhe Selatin Bajraktarin. Majori hypi në xhipin e ushtrisë, ndërsa unë dhe shokët e mi vazhduam pas tyre me autoveturën time.   Kur mbërritëm në një rrafshinë aty  gjetëm të parkuar dy kamionë plot me ushtarë.    Natyrsiht se u shqetësuam. Selatini fshehu  revolen dhe një  bombë dore  në autoveturën time. Dolëm jashtë.

Pafajësia

–    O, burra!  Na falni shumë që ju kemi shqetësuar sonte. Mirëpo ne kishim informacion nga eprorët e policisë  se  situata poltike  në Ulqin është shumë e rëndë. Ne, tani u bindëm se nuk është ashtu. Ju nuk jeni fajtorë. Fajtor është dikush tjetër.  Ju  vazhdoni të ruani qetësinë në qytet. Mos bini fli e provokimeve të mundshme. Ruani gjakftohtësinë! Sa për flamujt që i keni ngritur, ata janë të lirë, por mos i keqpërdorni. Vazhdoni të luftoni për të drejtat  e juaja  – na tha me dashamirësi   majori, duke na lutur  që mos të tregojmë se çfarë folëm.”

Nga autorët e kësaj ngjarjeje, që përmend Gjeka, po thuaj se  të gjithë kanë qenë tepër aktive në fazën e parë të formimit të Lidhjes Demokratike në mal të Zi, e cila paraqiste një rast tepër të rëndësishëm në historinë e zhvillimit të shoqërisë , kurse Bahriu, bashkë me Esat Shkodrën qenë edhe të denuar për propagandë armiqësore , pas ngjarjeve të vitit 1981….”

 

(VAZHDIM – III)

 

Pikëpamjet e shprehura në faqen “OPINIONE” nuk përfaqësojnë domosdoshmërisht politikën redaksionale të „Lajmeve nga Ulqini„